Hej, Kuba – chcielibyśmy zaprosić Cię na specjalny pokaz filmu o Piotrze Dymusie. Wpadniesz?

[Publikowane na blogu treści są prywatnymi opiniami autora. Jeżeli chcecie je stosować, robicie to na własną odpowiedzialność]

– JASNE!

Piotr Dymus: Dokument

Piotr Dymus? Piotr Dymus jest gorącym tematem na naszej scenie biegowej. Kiedy ten fotograf – amator i uczestnik rajdów przygodowych postanowił zmienić swoje hobby w źródło utrzymania, w ciągu kilku lat stał się czołowym fotografem biegów górskich / ultra. Dzisiaj trafienie na jego zdjęcia (cholera, nie udało mi się) jest praktycznie gwarantem, że oprawicie taką fotografię w ramki i powiesicie w salonie na ścianie. Zobaczcie galerię.

Wyjątkowość fotografa wychwycił Krzysztof Zaniewski, który to coraz śmielej próbuje ogarniać kamerą temat biegów ultra. Słowo do słowa, panowie złapali nić porozumienia i stało się – powstał bardzo górsko-biegowy dokument o Piotrze i jego przykładowym dniu pracy.

Piotr Dymus: Pokaz filmu

Zatem, o ile znacie moje fascynacje związane z tematem, to nie macie wątpliwości, że musiałem być na pokazie „Dymus Dokument”. Musiałem i byłem (no, kto mnie znajdzie?):

Piotr Dymus Dokument – pytania

… i dlatego właśnie zbiegam wolniej niż większość osób zgromadzonych na tej sali.

Piotr Dymus: Dokument

Pokaz filmu poprzedził wstęp, czy też może lepiej napisać – krótki występ – Mikołaja (M. Kowalski – Barysznikow, Ultra). Mikołaj dał nam 20 minut, abyśmy nauczyli się oddychać powietrzem bez tlenu, tudzież poznali się i przywitali z osobami znanymi głównie w przepaków na trasach (kurcze, przepraszam wszystkich, których nie rozpoznałem bez klasycznego makijażu z błota i potu).

Po czym rozpoczął się pokaz filmu

Co mogę powiedzieć o dokumencie? To film intymny, ciepły, pokazujący (dalszych) znajomych i okoliczności przyrody do których tak bardzo tęsknię (po tym pokazie tęsknię dwa razy mocniej). Sednem fabuły jest relacja z relacji (sic!) Piotra z Biegu Ultra Granią Tatr. Jest pięknie, jest nastrojowo, bywa humorystycznie.

Owszem, te 22 minuty (tyle trwa dokument o Dymusie) nie są nową jakością w kinematografii. Będąc „z branży” z jednej strony doceniałem fakt nakręcenia materiału w tak trudnych warunkach i bez możliwości powtórki większości ujęć, z drugiej chwilami czułem jak drga mi ręka – tu bym inaczej cięcie zrobił, tam coś przemontował. Tak czy siak – nagarnie zrobiło swoje. Podczas pokazu zalała mnie fala nostalgii (i zazdrości – ależ chciałbym tak zarabiać na życie. Ale rodzina… odpowiedzialność… brak wiary w siebie…), tudzież poczucia wspólnoty z całą salą. Pokaz się skończył, zgromadzeni klaskaliśmy, po czym zaczęła się sesja pytań do autora i jego „obiektu”.

Piotr Dymus Dokument – pokaz filmu

Ultrasi, blogerzy i psy – wszyscy mieli coś do powiedzenia

Było ciekawie – publika wykazywała się sporym zaangażowaniem, odpowiadający nie stronili od żartów. Padały pytania o sens, o wyrzeczenia, o logistykę i wszelako rozumiane koszty wykonywania takiego zawodu (ale także – jak się wbić na fotkę. Podpowiedź: nie uśmiechać się do fotografa, nie wydurniać. Napierać).

Piotr szczegółowo opowiadał, jak jego sportowe doświadczenie (rajdy przygodowe, górskie wyprawy) pozwala mu docierać na czas tam, gdzie tylko ultrasi i kozice bywają. A to wszystko z ciężkim plecakiem ze sprzętem i zapasami (niekiedy i na cały dzień). To nie jest lekka praca. Oj nie.

Niestety, ścigany prozą życia po pół godzinie rozmowy musiałem się ewakuować do domu. Przed wyjściem jeszcze udało mi się zagaić w temacie masowej dystrybucji filmu (póki co nie ma takich planów); używania dronów podczas realizacji nagrań (ani Piotr, ani Krzysztof nie chcą – zatem zostaje nisza dla mnie!) oraz zagranicznych planów Piotra (są!). Wychodząc z piwnicy, w której siedzieliśmy, jednej strony z radością łapałem tlen, z drugiej czułem, że na własne życzenie opuszczam świat bajki, do której mnie tak bardzo ciągnie…